Ethan Brooke
Ulica - Auckland
7 Styczeń 1990, 10:00

Dźwięki syreny ucichły gdy karetka zaparkowała nieopodal. Jeden z medyków podszedł do Ethana i zaczął go badać, sprawdzając stan jego czaszki, a potem poświecił mu maleńką latarką po oczach.
- Wszystko wydaje się w porządku, jednak będziemy musieli zabrać pana do szpitala.
Drugi mężczyzna przybył chwilę później i zajął się opatrywaniem ran.
- Jak panu na imię?

Jeden z nich nazywał się Stuart Robinson, a drugi Patrick Jordan. Imiona nic mu nie mówiły, poza tym że chyba znał jakiegoś Stuarta ze szkolnych czasów. Ale czy na pewno?
- Amnezja. Nie ma się co martwić, to dość częste przy urazach głowy i rzadko permanentne. - powiedział Stuart.
- Ma pan jakieś dokumenty? - zapytał drugi z nich, ten który miał na imię Patrick.

Ethan Brooke
Szpital - Auckland
7 Styczeń 1990, 13:47

Solidna dawka leków przeciwbólowych jaką dostał Ethan, zdała się postawić go na nogi. Ból nie zniknął do końca ale był na tyle przytłumiony, że nie przeszkadzał tak jak wcześniej. Sanitariusze pomogli wsiąść mu do ambulansu. Szpital do którego zawieziono Ethana był wyjątkowo bezbarwny, nienaturalnie czysty. Charakterystyczny zapach środka do mycia podłóg zmieszany z aromatem leków, rozbudził w nim wspomnienie nerwowego oczekiwania w podobnym do tego miejscu. Miał wrażenie, że było to bardzo ważne wspomnienie. To czego mogło dotyczyć, wciąż pozostawało dla niego niejasne. Czekał właśnie na wyniki badań leżąc na szpitalnym łóżku, a im dłużej zdawał się leżeć i odpoczywać tym lepiej się czuł. Zbliżała się właśnie godzina 14 gdy do sali wszedł rosły lekarz w podobnym do Ethana wieku. Podszedł do łóżka i zaczął przeglądać jego kartę.
- Wszystko wygląda w porządku. Nigdy bym nie zgadł, że potrącił pana samochód. Jak z pana pamięcią? Zdołał pan sobie coś przypomnieć?

Otrzymano 1 punkt doświadczenia.

Sądząc po odgłosach kroków dobiegających z korytarzy, po szpitalu kręciło się trochę osób ale nie był to wielki ruch. Od czasu do czasu w drzwiach, które doktor zostawił otwarte widział przemykającą pielęgniarkę, lekarza, rzadziej kogoś wyglądającego na pacjenta czy odwiedzającego. Z za okna dobiegały odgłosy miasta, szum nieprzejeżdżających samochodów i warkot silników. Widok zaś był ciekawszy. Musiał być dość blisko centrum bo gdzie nie spojrzał, nie brakowało wysokich budynków. Widział nawet tą charakterystyczną wieżę, wyglądającą jakby ktoś nabił latający spodek na ogromny pal. Wyglądała ona znajomo, choć nie do końca. Miał wrażenie, że był kiedyś w miejscu gdzie znajdowała się podobna budowla i spędził tam sporo czasu. Gdy przyglądał się jej bliżej do głowy przychodziło mu tylko jedno słowo: Seattle.

- Wszystko zależy od stopnia urazu. W takim przypadkach trudno oszacować ile może upłynąć czasu nim pacjentowi wróci pamięć. Zazwyczaj pomaga przebywanie w znajomym otoczeniu. Może gdyby odwiedziłby pan znajome miejsca lub spotkał znajomych ludzi mogłoby to pomóc. Niestety nie mogę pana wypuścić bez opieki. Przepisy.

- Jest pan w Auckland w Nowej Zelandii... - lekarz, spojrzał za okno ...a jeśli pyta pan o widoki za oknem, to z pewnością dostrzegł pan Sky Tower, najwyższy budynek w Auckland, Nowej Zelandii i na całej południowej półkuli. Służy jako wieża widokowa i telekomunikacyjna. Widok stamtąd zapiera dech w piersiach.

- Zajrzę do pana później.
Lekarz opuścił pomieszczenie i Ethan mógł spokojnie zabrać się do przeglądania swoich osobistych rzeczy, które zostały umieszczone w szafce obok łóżka, wraz z jego ubraniem. Kwitek okazał się być rachunkiem z kawiarni Grand Cafe, według którego zapłacono gotówką, za filiżanką kawy i kawałek czekoladowego ciasta o godzinie 9:26. Wartość wydanej reszty zgadzała się z monetami, które miał w swoim posiadaniu. Klucz nie posiadał żadnych cech charakterystycznych. Brelok był mocno zużyty, jednak cyfra "7" wciąż pozostawała wyraźna, miał też dziurkę, która sądząc po licznych rysach służyła do zawieszania go na jakimś haczyku. Po wzięciu klucza w dłoń przeszło Ethana dziwne uczucie, jakby przedmiot emanował namiętnością i pożądaniem. Z karty dowiedział się również paru interesujących rzeczy na temat swojego zdrowia. Najwyraźniej pacjent "Jonh Doe" miał grupę krwi A+, trochę podwyższone ciśnienie, choć mieszczące się w normie, brak śladów zakażenia. Reszta informacji wydawała się zbyt skomplikowana do odczytania albo po prostu trudno było odgadnąć czy wartość jest w normie.

Otrzymano 1 punkt doświadczenia.

Gdy myśli mężczyzny zaczęły wędrować wokoło jedzenia drzwi od sali znów się otwarły. Osoba która wyłoniła się z korytarza w żadnym stopniu nie przypominała pracownika szpitala. Był to czarnoskóry mężczyzna, ubrany w tani ale schludny garnitur. Marynarkę miał rozpiętą, krawat rozluźniony, a guzik przy kołnierzyku rozpięty. Widać ze nie czuł się w tym stroju zbyt dobrze, Gdy zamykał za sobą sobą drzwi było widać broń umieszczoną w kaburze pod lewą pachą.
- Ty jesteś tym gościem, którego potrącił samochód? Detektyw Jacob Philips z Departamentu Policji Auckland. - odezwał się pokazując odznakę.
Nagle znowu rozległ się dźwięk otwieranych drzwi. Przez chwilę Ethan miał wrażenie, jakby ktoś wybudził go ze snu. Mężczyzna znów pojawił się w drzwiach i zamknął je za sobą w identyczny sposób.
- Ty jesteś tym gościem, którego potrącił samochód? Detektyw Jacob Philips z Departamentu Policji Auckland. - odezwał się pokazując odznakę.