Mężczyzna zmrużył oczy i odruchowo pomasował lewą skroń, wyczuwając pod palcami niewielki plaster nad łukiem brwiowym. To czego doświadczył przed chwilą miało jakąś swoją nazwę, coś z francuskiego. Deja vu, przypomniał sobie. I chociaż nie pamiętał, aby takie doznanie kiedykolwiek było aż tak wyraźne i namacalne, zawyrokował iż musiał to być najwyraźniej kolejny efekt uboczny urazu głowy.
- Zgadza się oficerze - odparł unosząc się lekko na łóżku i siadając z przelotnym grymasem twarzy.
Jak na wypadek samochodowy i tak miał szczęście, mimo to wciąż czuł się poobijany.
- Z tą kobietą która kierowała autem wszystko w porządku? Wyglądała wtedy na zdrowo wstrząśniętą...

- Byłoby świetnie - odparł z uśmiechem, który zniknął na chwilę na rzecz grymasu bólu w chwili gdy zakładał marynarkę.
Była nieco pognieciona i lekko sponiewierana, ale nie miał teraz innej. Na zrobienie czegokolwiek z koszulą było już chyba za późno i nie obejdzie się bez wizyty w pralni, o ile w ogóle będzie miał na to pieniądze. Idąc szpitalnym korytarzem przelotnie rzucił okiem na siebie samego w odbiciu szyby. Opatrunek nad okiem dodawał nawet jakiegoś takiego zawadiackiego uroku. Kilkudniowy zarost podkreślał szeroki podbródek z lekkim zagłębieniem. Z zadowoleniem stwierdził, że nie wygląda tak źle.

- Okej, dzięki - odparł mężczyzna, unosząc rękę w geście pożegnania.
Postanowił, że do kawiarni wejdzie później. Nie znał tego policjanta, a powrót do miejsc które mogły w jakiś sposób przywrócić mu pamięć, jawił mu się jako coś bardzo osobistego. I wolał po prostu być wtedy sam, chociażby po to, aby aktywna obecność kogoś obcego go nie rozpraszała. Może i było to dziwne, ale z drugiej strony nie codziennie traci się pamięć. Zerknął na zegarek i dopiero teraz zorientował się, że wskazówki wskazują trochę ponad za kwadrans dziesiątą. I tak jak podejrzewał potrząśnięcie zegarkiem nic nie dało. Szkoda. Był ciekawy ile zajmie mu dojście na miejsce wypadku, ale nie na tyle, żeby zapytać kogoś z przechodniów o godzinę.

Ethan wolnym krokiem ruszył w stronę miejsca wskazanego przez policjanta. Po drodze uważnie przyglądał się nowozelandzkiej ulicy wraz z budynkami oraz charakterystycznymi miejscami jak sklepy czy restauracje, starają się wyłowić z otoczenia szczegóły. Sądził, że to właśnie małe elementy mogą przynieść jakieś podświadome skojarzenia i ułożyć się w całość. Możliwe jednak, że nie przyniesie to żadnego efektu. Wtedy pozostaje jeszcze klucz. Zapyta kogoś o motel lub hotel w okolicy. Na końcu kawiarnia. To były jego jedyne jak do tej pory elementy zaczepienia...

Ślady na jezdni wskazywały, że kobieta jadąca autem musiała być czymś zajęta i zauważyła go dopiero w ostatniej chwili. Pewnie poprawiała makijaż albo szukała czegoś w torebce; kobiety mają czasem naprawdę irracjonalne pomysły. Tymczasem dziwne uczucie towarzyszące mu od jakiegoś czasu znów dało o sobie znać. Nie mogąc znaleźć innego wytłumaczenia, Ethan zaczął podejrzewać, że ma to związek z urazem głowy którego doznał rano. Choć niewytłumaczalna percepcja czasu - zupełnie jakby odkrył wewnętrzny zegar wyśrubowany co do sekundy - stanowiła dość osobliwą zagadkę. Deszcz zniechęcił Ethana od poszukiwań związanych z kluczem. Postanowił wrócić do kawiarni i coś zrobić, choć nie wiedział jeszcze co. Może sensownym byłoby zacząć od rozmowy z barmanem, kelnerką lub kimkolwiek, kto mógł go pamiętać...

Ethan nie miał zamiaru od razu podchodzić do mężczyzny wyglądającego na szefa lokalu. Wchodząc rozejrzał się i asekuracyjnie skinął mu głową, po czym zajął miejsce przy jednym z wolnych stolików. W miarę na uboczu, jeżeli znalazł wolny. Rozmowa z kobietą wydała mu się zwyczajnie przyjemniejsza niż rozmowa z wąsatym facetem w garniturze - postanowił poczekać więc na kelnerkę. A tak czy inaczej będzie to dziwna wymiana zdań, jak zakładał. Nie często klient pyta kelnera o rzeczy o które zamierzał zapytać Ethan....

Ethan dostrzegł, że kobieta chyba nie jest w nastroju. Uznał, że próba wciągnięcia jej w rozmowę o niczym może nie być najlepszym pomysłem. Ale jak nie drzwiami, to oknem. Jest zmartwiona, więc może empatycznie wczuje się w zmartwienie kogoś innego, ponoć kobiety tak mają. Uśmiechnął się więc najbardziej smutnym uśmiechem jaki mógł sobie wyobrazić i postanowił przejść do rzeczy. Zapach kawy był nieznośny, ale nie tyle nie miał grosza przy duszy, co raczej miał ich za mało.
- Miło mi - odparł - Parzycie tu dobrą kawę?
Nie czekając na odpowiedź zniżył głos do szeptu i zapytał.
- Właściwie, wiem że to o co zaraz powiem może zabrzmi dziwnie, ale... znasz mnie? Poznajesz mnie? Czy przychodzę tu czasami? Może jestem stałym klientem?
Wiedział, że teraz kobieta będzie oceniała jego szczerość i próbowała ustalić, czy ten gość z rozbitą głową i marynarką w nieładzie jest świrem, czy może z nią pogrywa. Dał jej czas, nie zamierzał zalewać potokiem słów. Jeżeli jej umysł podążył zgodnie z jego przewidywaniami, to przynajmniej na chwilę porzuciła myśli związane ze swoimi sprawami, a on miał teraz przewagę elementu zaskoczenia i przykuł jej uwagę.

Jak widać coffee on the table, jak to powiedziałby Polak, nie zawsze działa. Ethan zaklął w myślach i już wiedział, że teraz przyjdzie mu uderzyć do wąsacza. Zanim to jednak zrobił ponownie wydobył z kieszeni klucz z brelokiem. Obracając przedmiot w palcach zastanawiał się przez chwilę czy ma on jakiś związek z tym co czuł gdy podchodziła do niego kelnerka. Wydawało mu się to... nienaturalne, ale z drugiej strony i tak nie potrafił teraz tego wytłumaczyć. Zastanowi się nad tym poważniej gdy odzyska tożsamość, pieniądze, jakiś dach nad głową...

Z paragonem w ręku ruszył w stronę faceta w garniturze. Skinął mu, uśmiechnął się, mimo iż czuł się niemal jak akwizytor...
- Przepraszam, ma pan chwilę? - zagadnął - Mógły mi pan powiedzieć, czy to wygląda na rachunek zrealizowany w tej kawiarni?
Podał mężczyźnie nieco wymięty paragon.

- Z rachunkiem wszystko w porządku - stwierdził z uśmiechem - Ale zależy mi na zamienieniu kilku słów z osobą która go wystawiła. Być może będzie dysponowała informacjami które pomogą mi i detektywowi Philipsowi.
Brooke postanowił zręcznie wykorzystać obecność oficera policji. Nawet jeżeli facet nie będzie chętny mu pomóc, być może uda mu się odegrać to tak, jakby miał za sobą autorytet miejscowej policji.
- I spokojnie - dodał pośpiesznie - chodzi tu o zamienienia z tym kimś kilku słów wyłącznie w charakterze świadka, że się tak wyrażę.
Mówiąc to kiwnął głową w stronę policjanta i podniósł rękę w geście informującym o tym że jest i że się nie oddalił za bardzo. Równie dobrze mogło to być machnięcie ręką informujące, że właśnie zajmuje się uzgodnioną wcześniej sprawą i Ethan liczył, że wąsacz tak właśnie to odczyta.