Ethan zbył pytanie mężczyzny, natomiast zmarszczył brwi słysząc, iż kobieta nie żyje.
- Grace, mówi pan? Tak... tragiczna i przygnębiająca sprawa...
Wyglądało na to, że ten jakże ważny dla niego trop urywał się w sposób wyjątkowo dziwny i fatalny jednocześnie. Parszywy zbieg okoliczności. Psia krew. Być może to było powodem zdenerwowania tamtej kelnerki, Juliet. Z drugiej strony jakaś część jego umysłu odpowiedzialna za myślenie zupełnie abstrakcyjne przez chwilę nakreśliła obraz w którym on sam najpierw dla niepoznaki zamawia kawę i ciastko, potem śledzi kelnerkę do jej mieszkania nieopodal, zabija ją i układa na łóżku. Następnie zabiera klucz od jej mieszkania i wychodzi na zewnątrz, a przejeżdżający samochód potrąca go w chwili, gdy przekracza ulicę. Taaa... szybciutko otrząsnął się z tak dziwacznych wizji. Mimo wszystko, szkoda że już nie będzie mógł porozmawiać z tą kobietą. Za oknem zbierało się na deszcz, postanowił więc poczekać w kawiarni, aż policjant skończy swoją robotę.

Mężczyzna pokręcił głową, a grymas na jego twarzy wyrażał więcej niż słowa.
- Nic konkretnego, raczej odczucia, niż wspomnienia...
Wcisnął ręce do kieszeni spodni i westchnął.
- Rozmawiałem za to przez chwilę z tym facetem w garniturze. Teraz rozumiem dlaczego wśród personelu panuje ta grobowa atmosfera... smutna sprawa z tą dziewczyną. Wyszła i nie wróciła...
Brooke zamyślił się. To trochę jak on sam. Też skądś wyszedł i dokądś nie wrócił. Żeby tylko jeszcze wiedział gdzie szukać siebie samego.

- Jak po bezdomnego psa ze schroniska - skwitował Brooke z cierpkim uśmiechem.
Określenie 'seryjny morderca' brzmiało groźnie, ale pusty żołądek w tej chwili bardziej zaprzątał uwagę Ethana. Cholera, był głodny, a nie miał dość pieniędzy, żeby kupić cokolwiek do jedzenia. Pozostawało mieć nadzieję, że teraz policjant odwiezie go do szpitala, a tam będzie mógł się posilić. Lepsze szpitalne jedzenie niż żadne, a zjadłby konia z kopytami. Klucz, który miał w kieszeni nie dawał mu co prawda spokoju, jednak w tej chwili nie wiedział co zrobić z tym fantem.
- To chyba trudne śledztwo? - zagadnął z braku lepszego tematu.

Wytrącony z zamyślenia Ethan popatrzył na łysego mężczyznę, w górę na parasol i odruchowo zerknął na zepsuty zegarek.
- Kwadrans po piętnastej - odparł bez namysłu, mimo iż gapił się na wskazówki stojące niezmiennie od kilku godzin.
- Hmm mniej więcej... coś koło tego... - dodał szybko z jakby wymuszonym uśmiechem, maskującym jakąś niezręczność.

Okej, stary coś wiedział, nie zagadnął go przypadkowo. Równocześnie oczywistym było, że nie po to odstawia całą akcję z wizytówką i aluzjami, żeby tu i teraz odpowiedzieć na pytania Ethana. Okej. Biorąc do ręki wizytówkę mężczyzna uśmiechnął się uśmiechem wyrażającym mniej więcej "haha, okej, masz mnie!" i zerknął na jej zawartość.
- A dziękuję... faktycznie, chyba mój zegarek potrzebuje nowych wskazówek - mówiąc to zastukał w niewielki cyferblat palcem wskazującym - zdaje się że nie chodzi tak jak powinien.
Zerknął za policjantem i pomyślał o tym, co powiedział mu przed chwilą. Trucizna, badania toksykologiczne - chyba nic mu to nie mówiło.

Mężczyzna wzruszył ramionami.
- Nie. Facet zapytał mnie o godzinę, a że mam zepsuty zegarek był na tyle uprzejmy, że wspomniał o ponoć dobrym zakładzie zegarmistrzowskim.
Z pamięci wymienił adres z wizytówki.
- Może kojarzy pan, oficerze? Ulica nic mi nie mówi... zresztą i tak chyba nie mam pieniędzy na naprawę - parsknął uśmiechając się pod nosem.

Krople deszczu szturmowały nieugięcie dach auta bębniąc w karoserię. Powietrze wypełniło się charakterystycznym zapachem wilgotnej trawy.

- Dowodu, pieniędzy, karty płatniczej - niczego. Nie licząc paru drobnych - odparł - dlatego wydaje mi się, że muszę mieszkać gdzieś niedaleko, że wyszedłem na chwilę.
Ethan opadł na siedzenie radiowozu i westchnął, patrząc przez szybę na ulicę w strugach deszczu.
- Dlatego rozglądam się, szukam czegoś co przywróci mi pamięć. Ale dalej czuję się jak pijane dziecko we mgle.
Możliwe że aura sprawiła, iż otwarty dotąd mężczyzna wydawał się nagle popaść w zadumę i nostalgię. Dziecko we mgle.