Motel. Ethan pomyślał o kluczu, który spoczywał w kieszeni marynarki.
- Ta okolica... może to złudzenie, ale wydaje mi się jakby znajoma - zwrócił się do policjanta - Gdyby zechciał się pan zatrzymać, oficerze, może wyskoczył bym i zapytał tu i ówdzie czy ktoś przypadkiem nie rozpoznaje mnie z widzenia...
Mało prawdopodobne, żeby Philipsowi chciało się moknąć na deszczu. A dla Ethana będzie to oznaczało odrobinę prywatności. Miał zamiar po prostu udać się do motelu i z ciekawości, nikogo o nic nie pytając, sprawdzić klucz do drzwi numer siedem. Kto wie, może odnalezienie tożsamości było tuż za rogiem...

W chwili gdy zamek ustąpił, Ethan poczuł dreszcz. Gdy tylko wszedł do pokoju zamknął za sobą drzwi. Ostrożnie rozejrzał się po pomieszczeniu. A więc klucz pasował. Czy to był jego pokój? Czy zatrzymał się tu? Jeżeli tak to po co przyjechał, jaki był cel jego wizyty w tym mieście? Wziął głęboki wdech i wydech przeciągając dłonią po włosach. Wszedł jeszcze raz do łazienki i odkręcił wodę. Obmył twarz i wytarł wiszącym obok ręcznikiem. Patrząc na swoje odbicie w lustrze przyglądał mu się przez chwilę. Wreszcie uśmiechnął się sam do siebie i poprawił fryzurę. Ruszył do pokoju i wziął do ręki walizkę, która po chwili wylądowała na łóżku. Zdecydowanym ruchem sięgnął po leżącą przy telewizorze książeczkę i otworzył ją na pierwszej stronie...

Miał szczerą nadzieję zobaczyć tam zdjęcie siebie samego. I poznać swoje imię, nazwisko, pochodzenie, adres... Potem zajmie się walizką.

John Smith stał więc, studiując swój paszport. W personaliach tych czuł się nieco obco, ale w tej chwili była to jedyna rzecz, której mógł się uchwycić. To że był z Nowego Jorku również wydawało mu się jakieś dziwne, do tej pory intuicja podpowiadała mu Seattle, jednak może był z tym miastem po prostu bardziej związany z jakiegoś powodu. John postanowił póki co nie ruszać swoich rzeczy, jednak swoją walizkę przeszukał pod kątem jeszcze jednej, ważnej rzeczy - portfela... Miał nadzieję, że znajdzie go tu, w swoim pokoju hotelowym. Bez pieniędzy jak bez ręki.

Nie pieniądze ani pistolet, a zdjęcie dziecka wywarło na mężczyźnie największe wrażenie. Czy to możliwe, że dziewczynka jest jego córką? Że jest ojcem? Ta perspektywa wywracała o 180 stopni wszystko co do tej pory odkrył. Kiedy jednak już opanował chaos myśli, skupił się na pozostałych rzeczach. John najwyraźniej miał na imię Ethan. Z jakiegoś powodu posiadał jednak dokumenty na inne imię i nazwisko. To pasowało do siatki z pieniędzmi i niezarejestrowanej broni z tłumikiem. Założył rękawiczki i ujął pistolet w dłoń. Chciał wyczuć, czy dobrze leży, czy miał - a najpewniej miał - do czynienia z bronią i czy wciąż pamiętał jak się nią posługiwać. Kopertę z dokumentami starannie schował w wentylacji, wziął jednak ze sobą paszport na nazwisko Smith. Z pliku pieniędzy odliczył 5 banknotów z Benem Franklinem. Z jakiegoś powodu miał przy sobie broń, więc najwidoczniej mógł spodziewać się jakiegoś zagrożenia. Postanowił nie rozstawać się z pistoletem i wcisnął go za pasek spodni na plecach, ukrywając go pod marynarką. Do jej kieszeni po chwili trafiły rękawiczki. Medalik wsunął do kieszeni spodni.

Na koniec pozostawił sobie zdjęcie dziewczynki. Przyglądał mu się przez dłuższą chwilę. Czy to była jego córka? Jeżeli tak, to co się z nią teraz dzieje? Czy miało to związek z pistoletem? Czy ktoś wyrządził lub chciał wyrządzić jej krzywdę? A może o niczym nie wiedziała? A może wcale nie była jego dzieckiem? Pytania te musiały póki co pozostać bez odpowiedzi. Miał jednak pieniądze i broń. Wiedział, że nazywa się Ethan Brooke, choć miał zamiar pozostać pod przykrywką Johna Smitha. Medalik pozostawał na razie tajemnicą.

Czas upływał szybko, Ethan nie miał zamiaru pozostawać tu dłużej. Schował pozostałe rzeczy tak jak je zastał i ruszył w drogę powrotną do policjanta. Miał zamiar wcisnąć mu jakąś gładką gadkę i spławić, zapewniając że trafi do szpitala sam, ale po drodze pochodzi po okolicy z nadzieją, iż coś mu się przypomni. W praktyce miał zamiar odwiedzić tajemniczy zakład zegarmistrzowski...

Ethan przez dłuższą chwilę wsłuchiwał się w harmonijny takt setek wskazówek i wahadeł. Pomyślał, że jest w tym coś pierwotnego, jak u tych dzikich plemion tłukących miarowo w bębny z przeświadczeniem, że dzięki temu mogą porozumieć się ze światem zmarłych. Z każdym tyknięciem upływał czas. Z każdym drgnięciem wskazówek zegara życie powoli uchodziło z żyjących.

Szybko jednak otrząsnął się z tego dziwnego zadumania. Gdy wypatrzył pomiędzy czasomierzami starszego łysiejącego mężczyznę odwzajemnił uśmiech.
- W samą porę, mówi pan? - zagadnął retorycznie - Imponująca kolekcja, panie Weaver.
Wcześniej, szukając adresu, Ethan kilkukrotnie sprawdzał wizytówkę i wszystko wskazywało na to, że starszy pan był nikim innym jak owym Howardem i to był jego zakład zegarmistrzowski.
- Normalne tradycyjne chronometry mają duszę. Nie to co te nowoczesne elektroniczne. Wkłada pan baterie i z głowy na rok czy dwa. Kiedy trzeba dzień w dzień dbać o to, aby zegarek był nakręcony, poświęcić mu czas i uwagę, człowiek nabiera szacunku do... czasu.
Mówiąc to uważnie obserwował rozmówcę. Zastanawiało go, co ten człowiek wie. Czy wie o broni i pieniądzach? Czy może wie o czymś związanym z wypadkiem?

- Ależ w pewnym sensie to prawda, panie Weaver - odparł Ethan.
Postanowił grać w grę starego zegarmistrza. Maskaradę aluzji i wymownych niedomówień.
- Mam pewien problem związany z czasem - stwierdził odpinając zegarek z ręki i kładąc go na blacie przed starcem - Zdaje się, że brak tu działających wskazówek. Zegarek doznał ostatnio dość mocnego... wstrząsu. Od tamtej pory chyba ma problem z odnalezieniem się we właściwej strefie czasowej.
Uśmiechnął się stukając delikatnie w cyferblat.
- Można by rzec, że czas się dla niego zatrzymał. Czy coś w tym guście.

- Może mi pan uwierzyć, że dla faceta z amnezją wszystko czego się o sobie dowiaduje ma posmak szaleństwa.
Na przykład 10 tysięcy dolarów w gotówce i broń z tłumikiem, które dość niedwuznacznie wskazują na pewne istotne elementy 'poprzedniego' życia.
- Niech pan wyobrazi sobie, że pamięć traci na przykład człowiek zafascynowany militariami. Możliwe, że nigdy nie był w wojsku, ale uwielbia broń. Wyobrażam sobie jego zaskoczenie, gdy wróci do domu i otworzy piwnicę.
Ethan roześmiał się.
- Mnie na przykład zaskoczyło, że mam... prawo jazdy - dodał z czymś w rodzaju szelmowskiego uśmiechu - Nie wiedziałem, że potrafię prowadzić samochód!

Cięta riposta pomyślał Ethan, traktując wzmiankę go magu jako odpowiedź na jego własną ironiczną uwagę dotyczącą zaskoczenia posiadanym prawem jazdy. Nie do końca wiedział w co gra ten stary człowiek i co stara się mu przekazać, ale okej, niech będzie i tak. Pytanie tylko na ile ironiczne było określenie go mianem niezwykłego człowieka? Twarz Ethana chyba nie byłaby wstanie wyrazić w tej chwili specjalnego zaskoczenia, więc Brooke nawet się na to nie silił. Uśmiechnął się za to, spojrzenie zawieszając na jednym z zegarów w europejskim stylu secesyjnym. Płynne linie, bogate ornamenty; całość przedstawiała starca z siwą, długą i pofalowaną brodą, dźwigającego na swych barkach tarczę zegara o rancie ozdobionym symbolami znaków zodiakalnych. Zegar z niezmordowaną dokładnością odmierzał kolejne sekundy.
- Zatem jakim magiem jestem, pana zdaniem? - zapytał.