Everett Acerman
Remuera 420 - Auckland
7 Styczeń 1990, 8:51

Theme

Przez chwilę Everett nie był pewny gdzie się znajduje. Ogarnęła go zupełna ciemność, inne zmysły też wydawały się wyłączone. Było cicho, przynajmniej do momentu w którym w mężczyznę uderzyła fala dźwięku, wprawiając w drganie każdą cząstkę jego ciała. Basy zaczęły dudnić w rytm popularnego utworu techno. Musiał być na imprezie w jakimś klubie. Kolorowe reflektory rozbłysnęły nagle i zaczęły oświetlać nieco pomieszczenie, wirując z niesamowitą prędkością. Od patrzenia na światło Everettowi zrobiło się niedobrze, choć równie dobrze mógł to być efekt dragów które zażył wcześniej albo alkoholu, który popijał przez cały dzisiejszy wieczór. Mężczyzna chciał zrobić krok do przodu jednak noga nie natrafiła na solidny grunt. Zdezorientowanie, które go ogarnęło zaczęło rosnąć gdy poczuł że obmacuje go kilkanaście a może nawet kilkadziesiąt małych rączek. Czuł dłonie na plecach, rękach, nogach i pośladkach. Był niesiony przez falę tłumu, niczym gwiazda rocka na koncercie. Ale te dłonie... coś było nie tak, czemu wydawały się takie drobne. Obrócił głowę by spojrzeć na tłum. Nie byli to ludzie, lecz mniej lub bardziej humanoidalne iguany, podskakujące w rytm muzyki. Taki widok przeraziłby lub przynajmniej zaskoczył zwyczajną osobę. Everett jednak zareagował euforycznym śmiechem i mimo bólu jaki odczuwał od głośnej muzyki i coraz bardziej irytujących kolorowych świateł, nie mógł przestać się śmiać.

Theme

Młodego mężczyznę, leżącego kompletnie nago, z pominięciem butów na nogach, przywitał okropny krzyk sąsiadki, dobiegający z za ściany. Kolejna awantura, pewnie znów o jakąś błahostkę, a najbardziej na tym ucierpią osoby postronne takie jak Everett. Taka jest cena dobrej zabawy. Sądząc po bólu głowy i braku ubrania, musiał on ostro popić poprzedniego dnia. Słońce, które świeciło dziś wyjątkowo intensywnie nie pomagało w poprawie nastroju. Mgliste

Prysznic i kilka aspiryn potrafią zdziałać cuda i przywrócić do życia nawet najbardziej martwego trupa. Przynajmniej takie wrażenie odniósł Everett gdy wycierał się ręcznikiem. Po prawdzie dawno nie czuł się tak dobrze. Gdy spojrzał na zegarek, wyraźnie się zdziwił. 9:00? Zdawało mu się że siedział pod prysznicem dobrych kilkanaście minut jak nie dłużej. Z zadowoleniem odkrył również swoje ubrania z poprzedniego wieczora. Leżały rzucone tuż przed drzwiami prowadzącymi na zewnątrz. Prawdopodobieństwo, że wrócił do domu w ubraniu, wyraźnie wzrosło. Gdy wyjechał na ulice, miał wrażenie że wyróżnia się z tłumu pospolitych aut. Było to zaskakujące doświadczenie, jednak Everett nie miał czasu na rozmyślanie o drobiazgach. Ruch na drodze zdawał się wzrastać im bliżej był celu swojej podróży. W końcu samochody zatrzymały się. Coś musiało się stać... Może wypadek?

Spotkanie ->

Właśnie otwierał drzwi do auta gdy stary się do niego odezwał.
- To prawda, życie to najcenniejsza rzecz

- Właśnie niestety, ale teraz się trochę śpieszę. Spojrzał na zegarek na ręce wsiadając do samochodu, jeszcze miał półgodziny a raczej ulice nie będą puste na tyle by mógł wykorzystać V8 pod maską. W drodze się zastanawiał o co chodziło staruszkowi z tym że gdyby nie on byłoby gorzej, albo to jakieś starcze gadanie pierdół albo jakaś schiza czy co?

Dojechał do swojego studia chwilę przed czasem. Otworzył drzwi kluczami i zaczął wyciągać lampy z zaplecza. Posprawdzał czy wszystkie obiektywy są na swoim miejscu na półkach, body od nikona z zeszłego roku też było, statywy też. Nie pozostało mu nic innego jak czekać na klientów oglądając telewizję. Jednak nie oglądał jej zbyt uważnie a myślami był przy dzisiejszych dziwnych wydarzeniach. Najpierw zegarek w domu, to było niemożliwe że tak szybko się ogarnął po wczorajszej imprezie, potem wypadek a dokładnie ludzie, którzy powinni przynajmniej zadzwonić po pogotowie nic nie robili tylko się patrzyli i znowu kolejny zegarek się zaczął źle działać po pracy będzie musiał pojechać do tego dziadka i oddać go do naprawy. Stwierdził, że jak wróci do domu to będzie musiał zapalić. Przypomniało mu się że chciał porobić dzisiaj jakieś zdjęcia na ulicach ale... jakoś nie miał do tego weny twórczej.

- O cholera, zapomniałem a wszystkie moje zegarki nawaliły. Siądź, jak chcesz to mogę wyskoczyć po jakieś kanapki do baru obok, są całkiem niezłe.