Przechylił głowę, spoglądając na tą delikatnie wyjętą z rzeczywistości scenę którą rozegrała się tuż obok niego. Widział już wiele potrąconych ludzi, ale nigdy w tak dobrym stanie. Nie zauważył nawet jak usta lekko uchyliły mu się w zdziwieniu. Widząc jednak, jak baba-kierowca oczywiście nie potrafi sobie poradzić z sytuacją, zwinął portfel i wcisnął go do kieszeni, po czym ruszył szybkim krokiem w kierunku dwójki.

- Oi! Babeczko! On oddycha, kretynko! Nie ruszaj go, bo może mieć uszkodzony kręgosłup! - Skrzywił się, sam posiadając pierwszą pomoc i nieco domowych rozwiązań w głowie. Pieprzyć ten świat, dają prawko takim pizdom jak ten babsztyl, a jemu nie przydzielili przez jakąś durną odsiadkę. Przecież wszyscy wiedzieli, że to tamten starszy facet zaczął bójke, a Joseph jedynie ją skończył.

Gdy już doszedł do poszkodowanego, bezceremonialnie odepchnął kobietę w tył, co by nie zrobiła krzywdy większej niż do tego momentu a sam kucnął przy mężczyźnie, pstrykając palcami obok jego ucha, sam gapiąc się w dość nieprzyjemny, bezczelny sposób na jego twarz.

- Kolego! Słyszysz mnie? Możesz oddychać? Boli cie co? - Jak odpowie, to będzie bardzo dobrze...

Joseph Johnson
Everett Ackerman
Ulica - Auckland
7 Styczeń 1990, 9:43

Everett i Joseph, wyczuli w powietrzu coś dziwnego. Nie jest to jednak ani zapach, ani nic co wykryć może którykolwiek ze znanych im zmysłów. Mają wrażenie, że coś z samym otaczającym ich światem jest nie tak. Jakby rzeczywistość w tym miejscu była przez coś lub kogoś nagięta. Wokoło wydaje się emanować aura, jak dym po bitwie, lub wzniecony przez dmuchnięcie kurz - dowód "magicznej" interwencji. Coś podpowiada im, że ten wypadek nie był przypadkowy, kobieta zaś która prowadziła samochód nie wydaje się być tym, który pociągnął za spust lecz została użyta jako broń. Świat zaś zaczął dla nich wyglądać inaczej, jakby do tej pory pogrążeni byli w śnie, ślepi na prawdziwe oblicze rzeczywistości.

Ethan Brooke
Ulica - Auckland
7 Styczeń 1990, 9:44

W kieszeni odnalazł trochę drobnych monet, jakiś papier wyglądający na paragon i klucz z tandetnym plastikowym brelokiem na którym znajduje się liczba "7". W tym samym momencie podbiega jakiś młody ogolony na łyso mężczyzna, krzycząc na sprawczynie wypadku i odpychając ją na bok. Jego głos wydaje się mężczyźnie zniekształcony jakby głowę zanurzoną miał w wodzie.

Everett Ackerman
Ulica - Auckland
7 Styczeń 1990, 9:44

Nie potrzeba było wiele wysiłku ani czasu by odnaleźć w pobliżu budkę telefoniczną. Nikt jej obecnie nie używał. Czyżby żaden z gapiów nie pofatygował się chociaż zadzwonić na pogotowie? Nowa Zelandia  ponoć miała być rajem na ziemi... A może ma to związek z tym co wyczuł przed chwilą? Pobliscy gapie zdają się być w transie zbyt zaciekawieni samym wypadkiem by zrobić cokolwiek innego.

Joseph Johnson
Ulica - Auckland
7 Styczeń 1990, 9:44

Joseph widział w swoim życiu wiele ran i po wstępnych oględzinach był całkiem pewien, że potrącony ma się całkiem dobrze. Trochę stłuczeń, rozdarć, nic więcej. O dziwo żadnych złamań, a przynajmniej tak to wyglądało. Bez prześwietlenia pewności nie ma. Mężczyzna wydawał się zdezorientowany, więc wstrząśnienie mózgu było prawdopodobne. Ten gość zdecydowanie powinien leżeć i odpoczywać.

Dzwoniąc po pogotowie coś mu nie pasowało, otoczenie nie było takie jak zawsze. Kiwi sobie pomagają a nie biernie patrzą. Aury, dziwne zapachy o co tu chodzi zaczął sam siebie przekonywać że towar był tak dobry że wciąż lekko go trzyma. Jedynie po LSD czy cracku miał odczucia zmian rzeczywistości dookoła niego i jakiś innych sytuacji ale to nie tłumaczyło zachowania ludzi. Coś było nie tak, ale pomyśli o tym później kiedy już będzie po pracy w domu.

Ethan Brooke
Ulica - Auckland
7 Styczeń 1990, 9:59

Otoczenie wydawało się zupełnie obce. Dobiegające do Ethana rozmowy choć również brzmiały jakoś inaczej, to bez wątpienia był w stanie zrozumieć każde słowo. Intensywny zapach spalin, wydawał się być tak znajomy, że prawie nie zwrócił na niego uwagi. Za to aromat pieczywa dobiegający z piekarni na przeciwko, choć nikły przywoływał miłe odczucie i wspomnienie śmiechu dziecka. Wycie syreny wyrwało go z rozmyślań, wywołując nieprzyjemny, pulsujący ból w głowie.

Everett Ackerman
Ulica - Auckland
7 Styczeń 1990, 9:59

Postać ->

Joseph Johnson
Ulica - Auckland
7 Styczeń 1990, 9:59

Tłum gapiów nie przejął się okrzykami mężczyzny, ludzie zaczęli patrześ po sobie i wymieniać się cichymi uwagami.
- Zwariował, czy jak? -
Po chwili poszeptywania ludzi zaczęły być zagłuszane przez zbliżający się z oddali dźwięk syreny.
- Nie przejmuj się, daleko ci do prawdziwego szaleństwa. - odparł głos mężczyzny z amerykańskim akcentem, dobiegający gdzieś z za pleców Josepha.

Joseph Johnson
Ulica - Auckland
7 Styczeń 1990

Mężczyzna siedział na krawężniku i poklepywał po plecach sprawczynie wypadku, która siedziała tuż obok i szlochała, zakrywając dłońmi twarz. Był to młody mężczyzna dla którego najwyraźniej lata 70te się nie skończyły. Miał długie blond włosy i brodę. Nosił krzykliwe, kolorowe ubranie, sandały na nogach, a na nosie okulary w stylu Johnna Lennona. Miał też ręcznie robiony naszyjnik i pełno wszelakich bransoletek na dłoniach.
- Podaruj ludziom trochę miłości, a z pewnością odwdzięczą ci się tym samym bracie.

Joseph Johnson
Ulica - Auckland
7 Styczeń 1990

- Chętnie udowodnię ci co innego bracie. Najpierw wypadałoby się upewnić czy twój przyjaciel aby na pewno ma się dobrze. - wskazał na Ethana.

Hipis zapewnił kobietę, że wszystko będzie dobrze, co wyraźnie ją uspokoiło.
- Dobrze... W takim razie chodźmy coś zjeść. Znam idealne miejsce, w którym serwują dobre jedzenie. Nie martw się o pieniądze, ja stawiam.
Mężczyzna podniósł się i wskazał samochód zaparkowany nieopodal. Był to van marki volkswagen, równie kolorowy jak ubranie jego kierowcy.
- Wskakuj stary.