PRĘDKOŚCI PODŚWIETLNE
Mach 20 (7 km/s)    Mach 10k (3 500 km/s)    Mach 58k (20 000 km/s)

Podczas gdy na powierzchni planet powszechnie spotyka się odrzutowe silniki strumieniowe pozwalające na rozwinięcie prędkości Mach 20 (7 km/s), do poruszania się w przestrzeniach orbitalnych wykorzystywany jest podświetlny napęd impulsowy, bazujący na energii uzyskanej z fuzji izotopów litu i wodoru. Energia uzyskana podczas tej reakcji pozwala na lot z prędkością dochodzącą do 1,1% prędkości światła (3 500 km/s). W Układzie Słonecznym pozwalałoby to na pokonanie odległości dzielącej Słońce i Plutona w 19 dni ziemskich.

Jednym z nowszych wynalazków Society of Reason jest napęd fotonowy. Bazujący na energii wzmocnionego strumienia fotonów generowanego przez laser o dużej mocy, napęd fotonowy pozwolił zmniejszyć rozmiar i poprawić osiągi silnika. Generator pozwala na rozwinięcie prędkości równej 6,6% prędkości światła (20 000 km/s), co znacznie skróciło czas podróży międzyplanetarnych. Analogicznie - statek z napędem fotonowym trasę odległość między Słońcem a Plutonem przebyłby w 3 i pół dnia.

Powyższe dane nie uwzględniają rodzaju okrętu, jakości i poziomu silnika oraz mocy przekazanej do napędu, w związku z czym w osiągach konkretnych jednostek mogą pojawić się pewne odchylenia. Naukowcy z Society of Reason poszukują oczywiście jeszcze wydajniejszych rodzajów napędu, jednak jak do tej pory na przeszkodzie stoją problemy techniczne oraz problem wynikający z zagęszczenia obiektów kosmicznych w układach planetarnych. To co jest możliwe na autostradzie, staje się karkołomnym wyczynem na osiedlu domków jednorodzinnych. Tyle w kwestii poruszania się wewnątrz układów planetarnych.

PRĘDKOŚCI NADŚWIETLNE
WARP I (300 tyś km/s; 1c)    WARP II (2,5 mln km/s; 8c)    WARP III (7,2 mln km/s; 24c)    WARP IV (20 mln km/s; 64c)

Jeżeli chodzi o podróże międzygwiezdne sytuacja jest nieco bardziej skomplikowana. Teoretycznie są one możliwe dzięki napędowi WARP w którego rdzeniu zachodzi kontrolowana reakcja antymaterii z materią, produkująca wysokoenergetyczną plazmę, zasilającą generator pola WARP. Pole to lokalnie zakrzywia czasoprzestrzeń i umożliwia poruszanie się z prędkościami nadświetlnymi, wzrastającymi nieliniowo. Do tej pory najwyższą uzyskaną wartością prędkości był WARP IV (20 mln km/s) i na tym etapie badań naukowcy Society of Reason są zgodni co do tego, że ze względu na ograniczenia natury technicznej, wartość ta nie zostanie przekroczona jeszcze przez długi czas. Brak więc widocznych perspektyw na przeskoczenie do prędkości WARP V.

W praktyce podróżowanie z prędkością WARP jest możliwe, jednak bardzo ograniczone. Przede wszystkim prędkości nadświetlne wymuszają umieszczenie załogi na czas lotu w specjalnych komorach statycznych, zwanych komorami inercyjnymi lub (równie błędnie, co popularnie) komorami hipersnu, w których następuje zredukowanie funkcji życiowych niemal do zera. Poza tym niemożliwe jest poruszanie się z prędkością WARP na dowolnie wybranych odcinkach, co wymusza podróżowanie od układu do układu w pojedynczych skokach, ale tylko tam, gdzie wcześniej astrofizycy zlokalizowali istnienie bezpiecznych tras łączących układy planetarne. W przeciwnym wypadku fluktuacje grawitacyjne doprowadziłyby do zniszczenia statku.

TUNELE CZASOPRZESTRZENNE

Zaobserwowane, jednak niepoznane do końca zjawisko anomalii grawitacyjnych, pozwalające na bezczasowe znalezienie się w innym punkcie wszechświata. Podstawy teoretycznego istnienia tuneli czasoprzestrzennych położyła już na począku XX wieku einsteinowska teoria względności oraz koncepcja mostu Einsteina-Rosena. Teoria ta została rozwinięta kilkadziesiąt lat później przez dwóch badaczy Kipa Thorne'a i jego ówczesnego studenta Mike'a Morrisa. Po dziś dzień anomalia ta bywa nazywana w środowiskach naukowych tunelem Morrisa-Thorne'a.